Daar zijn we dan. We wonen, de huiskamers krijgen vorm, we hebben ons openingsfeest achter de rug. Zeker, er moeten nog puntjes op een hoop i’s. Zo ligt er nog een zandbak waar bestrating en tuin moet komen, en is het internet er nog steeds niet. Maar door de band genomen is Boschgaard ‘af’. Geen bouwplaats meer, maar een woonplek.
Tijd dus om terug te kijken op deze acht jaar. Zaterdag deden we dat tijdens de opening in een speech, die we hieronder wat verder uitgewerkt hebben.
Die acht jaar waren als een achtbaan: vol branie en een beetje ondeugend stapten we begin 2016 op de toegangspoort van de achtbaan af. We wíllen erin!
Ondertussen wisten we dondersgoed dat die kans verdomd klein was. Je moet zo groot zijn om erin te mogen! En andere keren mochten we dat helemaal niet, en moesten we stampend en schreeuwend door de parksecurity weggesleept worden zodat andere mensen erin kunnen. We bliezen onze borst wat op, en liepen zo grotemenserig als we konden. Geinig genoeg bleek, zonder dat we dat afspraken, dat we ineens allemaal donkerblauwe overhempjes gekocht hadden.
Maar verdomd: We troffen een poortwachter, Jurgen Arts, die het wel zag zitten. Samen met de toenmalige parkbaas van Zayaz-land, Mohamed Acharki, duwden ze hoogstpersoonlijk de meetlat wat de grond in. We werden groot genoeg bevonden, en mochten doorlopen!
Toen bleek dat we niet gelijk konden instappen. Nee, voor we zover waren kwam er eerst een wachtrij, in de vorm van een haalbaarheidsonderzoek. Vol goede moed gingen we horde na horde door, overleggen en uitzoeken, filosoferen en onderhandelen. Labyrinten van kronkelpoortjes wandelden we door, met een half oog zoekend naar shortcuts. En steeds als we de uitgang dachten te zien bleek er nóg een hele kamer vol met van die hekjes te zijn. Animatronics hielden ons bezig: “Deze procedures, deze vervloekte procedures, het is een hel gelijk.”
Sommigen van ons duurde het helaas te lang, ze klimmen over de hekken en gaan weg. We snappen ook best dat je niet samen in die rij blijft staan als je relatie uitgaat, of dat kinderen krijgen niet ideaal is daar. Toch vinden we het jammer dat ze niet allemaal mee instapten. Gelukkig zijn er allemaal nieuwe mensen in hun plek komen staan, en kregen we die kar best vol.
Toen kwam er een eind aan de wachtrij. We kwamen op het stationnetje, besloten dat het haalbaar is, en mochten instappen. Maar de euforie dat we eindelijk in die kar zaten verdween in de eerste meters van die helling. Voor we écht vette dingen gingen doen moesten we namelijk nog de plannen maken. Op die ratelhelling zaten we vol twijfel. Hadden we dit wel moeten doen? Worden we niet ziek, of blijkt het niet heel stom te zijn? Maar vooral: DUURT LANG.
Halverwege was er een stukje dat we lekker rolden: we kozen de architect en aannemer. “Vet, we komen ergens! Oh wacht, daar is de rest van de helling.” tiktiktiktik..
Ineens zagen we de top. We dachten er eindelijk echt voor te gaan. Maar ineens stond de kar stil. Uit een speakertje klonk “Excuses, wij van de gemeente waren vergeten dat de toestemming voor jullie achtbaanrit nog afhing van een stempeltje op de vergunning. Binnen 26 weken hoort u van ons!”
In oktober 2019 bouwden we de buurtschuur. Dat voelde als dat eerste kleine stukje omlaag, en dan lekker rollen. We pakten daarna door met het strippen en de lichte sloopwerken aan het oude pand. We waren blij dat we iets echts deden, het voelde goed dat we vooruitgang maakten. Ja, het was hard werken, maar we genoten van de rit. “Mooi uitzicht joh, kijk we zien over de bomen heen de sint-Jan! Woohoo, wat gaan we lekker hard! Hey, wat is dat, waar blijft de rails ineens, ho shit we gaan zo naar beneeeee…”
Met de komst van de aannemer en de start van de grove sloop doken we de helling af. We gingen van hot naar her en vlogen alle kanten op. Pieken, dalen, blauwe plekken, existentiele twijfel, fysiek en mentaal werden we door elkaar geschud. De tijd leek zowel eindeloos als supersnel. Het was handen in de lucht en gillen.
Voor in het karretje hadden ze soms spijt dat ze daar waren gaan zitten. “Hallo, we hangen al vet ver over de rand, waarom gaan we nou nog niet?!”
Achterin klaagden ze dat ze zo meegesleept worden. “yo, wij zagen die afgrond nog amper, moesten we er echt al in duiken?!”
Middenin de kar zat Jurgen, die gewoon mee in was gestapt: “Ik hoop dat we genoeg snelheid hebben om de volgende heuvel te halen, dat hangt af van of het MT die snelheid wil besteden!” “JURGEN WE ZITTEN IN EEN ACHTBAAN, WAT WILLEN ZE DOEN, IN DIT DAL BLIJVEN HANGEN?!”
Meindert: “Prima. Ik snap sowieso niet hoe ík in een achtbaan terecht ben gekomen, jullie hadden me een scenic ride met piraten beloofd!”
Verderop stond Mark Versteegden, de aannemer, met Roel en Mari nog aan de baan te sleutelen. “Hey eh, de rails raakt op”, zei hij. Sophie reed persoonlijk naar de efteling, brak de python af en laadde het op de aanhanger zodat we verder konden.
Roel zag haar alweer aankomen. “Jaa zeetie, dieje kromme bende gaoi ik nie gebruike!”. Mari redt de boel: “Bwoah, dè maoke waij wel pas..”
Soms leek het wat zo’n kermisachtbaan die rammelt en kraakt, met al die hergebruikte spullen. Maar gelukkig wisten we hoeveel architect Jeroen Bergsma dingen overgedimensioneerd had. Die kar had vol olifanten over die baan kunnen scheuren.
Na een tijdje wende het. De baan rolde door, kombochtje hier, heuveltje daar. We wisten inmiddels hoe we moesten zitten, waar we ons vast moesten houden, en dachten de baan verder wel te overzien. De afbouw begon. We hielden dapper en verbeten vol. Hier en daar zagen sommigen wat groen, maar we zagen het eindstation al. Uiteraard stond híér de camera.
Langs de route zagen we op een bankje onze vrienden en familie zitten. Ze verklaarden ons een beetje voor gek dat we erin wilden, maar wilden best op onze tassen passen. Ze juichten voor ons toen we voorbij kwamen, en lachten niet te hard om onze verwaaide kapsels.
Tijdens de rit is het gek genoeg gelukt de kar verder vol te krijgen. Sommigen stapten op verkeerde plekken in, en we kregen de beugels niet op tijd dicht. Zeker als je kinderen meesleept bleek het verdomd lastig om zo’n manoeuvre uit te halen.
Maar anderen renden op een recht stukje mee en hopten behendig op hun plek. En gelukkig stonden die gezinnen te wachten op de plek waar die rem erop gaat, net voor het station.
En nu stappen we uit, met 29 boschgaarders. We zijn trots dat we het gehaald hebben, en blij dat die kar vol leuke, gedreven, creatieve, fijne mensen zat.
Onze uiteindelijke review van de achtbaan: vijf volle gouden sterren. We zijn fucking blij dat we het gedaan hebben, en geven de volgende groep graag een kontje om groot genoeg te zijn voor de ingang. Waarschijnlijk hebben we ook nog wel wat tips over welke wachtruimtes je af kunt snijden, en waar je je schrap moet zetten op de route.
Dus ben je die groep, je vindt ons vlakbij het station op een bankje. Maar heb even geduld, want we zijn zwalkend langs de fotobalie gelopen, en zitten eerst even met bleke koppies bij te komen. Gelukkig hebben die vrienden en familie ondertussen een drankje voor ons gehaald.
